Poruszanie się w ciemnościach, po omacku, było praktycznie niemożliwe. Mogli spaść w jakąś dziurę, nadziać się na stalagmit, wreszcie…
– Zobacz – Tchórzajek złapał Trzęsawkę za ramię. – Tam się coś świeci! Chyba tam się potoczył.
Rankiem, Tchórzajek wraz z Trzęsawką wyruszyli w podróż na drugą stronę Wzgórza Malików. Zza chmur niemrawo przebijały się słoneczne promienie. Droga dla małych skrzatów była dość długa. Ścieżką wśród niewysokich drzew, obeszli wzgórze na którego szczycie majestatycznie królował Prastary Dąb.
– Nic nie można zrobić – powiedział Lektus.
– Nic? Zupełnie nic? – zapytała dygocząc Trzęsawka.
– Musi być jakiś sposób! – odezwał się Tchórzajek.
– Wiem, że bardzo wam zależy na Wesołku – odezwał się po chwili. – Być może jest cień szansy, żeby z tego wyszedł ale…
– Za nic w świecie nie wejdę do tej jaskini! – krzyczał Tchórzajek.
Stał u wejścia do wielkiej pieczary i trwożliwie spoglądał w czarną czeluść. Obok niego stała Trzęsawka. Nic nie mówiła ale jej wątłym ciałem co chwilę wstrząsały dreszcze. Jej wielkie, błękitne oczy pociemniały, bo odbijała się w nich nieprzenikniona czerń otworu. Nerwowo zaciskała i rozluźniała swoje delikatne dłonie.
Poruszanie się w ciemnościach, po omacku, było praktycznie niemożliwe. Mogli spaść w jakąś dziurę, nadziać się na stalagmit, wreszcie…
Rankiem, Tchórzajek wraz z Trzęsawką wyruszyli w podróż na drugą stronę Wzgórza Malików. Zza chmur niemrawo przebijały się słoneczne promienie. Droga dla małych skrzatów była dość długa. Ścieżką wśród niewysokich drzew, obeszli wzgórze na którego szczycie majestatycznie królował Prastary Dąb.
– Nic nie można zrobić – powiedział Lektus.
– Za nic w świecie nie wejdę do tej jaskini! – krzyczał Tchórzajek.
Ostatnie komentarze